viernes, 31 de agosto de 2007

UN PEQUEÑO PASO PARA EL HOMBRE....

viernes, 31 de agosto de 2007

Al final he dado un paso adelante y he contado lo que llevaba 8 años angustiándome a quien debería habérselo contado hace mucho tiempo. " Mi gran secreto" ha quedado finalmente al descubierto, yo que pensaba que sería solo mio para siempre, qué cosas.
Supongo que me he visto incapaz de continuar " sola" y que me he dado cuenta en esta semana tan complicada de que sola no iba a llegar a ningún sitio y que la situación solo empeoraría cuantos más años dejase pasar.
Durante estos años solo mi novio y un par de amigos lo sabían y más o menos iba tirando con su apoyo y ayuda, pero por causas ajenas a la voluntad de la que escribe la situación ha vuelto a empeorarse ultimamente y.... Supongo que todos tenemos un límite.
Dicen que el maltrato está muy estudiado, que hay grandes especialistas y tal...y aunque por lo visto mi caso no es el típico caso de maltrato, no tengo mi autoestima por los suelos ni nada de eso....todo el mundo cree que me ayudará mucho ir a un psicologo de la Gestalt.
Algún día tenía que acabar. Tengo por dentro una sensación de pérdida terrible... como de que no hay vuelta atrás. Parece que definitivamente toca alejarse del todo de esa persona que me ha hecho tanto daño y algo en mi se resiste.
Para ser sincera del todo no me hace ninguna ilusión ir. Vivo con esta dependencia desde hace tanto que no se que voy a hacer sin ella... Suena chungo, lo se, pero para qué mentir. Me siento como si me fueran a amputar un brazo o una pierna, o las dos cosas. Como si me fueran a quitar un pedacito de mi corazón. Es una cosa difícil de entender supongo. Es imposible entender por que se sigue teniendo cariño a una persona que te ha causado tanto sufrimiento, no seré yo quien lo explique, pero es así.
Aunque tengo confianza en mi misma y en mis posibilidades de acabar con esto la verdad es que tb estoy un poco asustada de no conseguirlo, de arrastrar esto para siempre, de no ser lo suficientemente fuerte para decirle que no. Un poco asustada no es la palabra adecuada...
Supongo que es un paso adelante. Para mi escribirlo aquí no es fácil. Por la gente que no me conoce me da un poco más igual... pero se que hay gente que se va a enterar de esto por aquí... supongo que lo escribo aquí porque soy una cobarde y así mato nosecuantos pájaros de un tiro, perdonadme.
No tenía muy claro si no admitir comentarios en este post ante el temor de una avalancha de insultos hacia la persona de la que hablo... os pido por favor que no sea así y os doy mi confianza abriendo al final la sección de comentarios.
Por lo visto va a ser un proceso largo y yo me estoy temiendo que bastante doloroso para mi. Me siento encima de una bicicleta y al final del todo de una cuesta empinada empinada... Las relaciones de dependencia psicologica son terribles, no se ni cómo he acabado así. Espero que seais todos más listos de lo que fui yo hace 8 años al meterme en esto.
Siento en el alma de verdad este post tan desagradable, pero era muy importante para mi. Prometo compensaros a todos.

ACTUALIZACIÓN ...............................................................

Había puesto coNpensaros y nadie ha tenido el sentido común de decírmelo!!
Pido perdón a todos aquellos que se han quedado ciegos al leerlo.
Menuda manera de compensaros XDD

37 comentarios:

Viguetana dijo...

Vamos a ver:
1- De desagradable, nada de nada.
2- A nosotros no nos tienes que compensar en absoluto.
3- Es una noticia estupenda y creo que deberías colgarte unas cuantas medallas por haber dado el gran paso.
4- Tendrás momentos de todo pero estoy convencida que saldrás triunfante, espléndida y sobre todo, más serena y en paz contigo misma.

FELICIDADES, WEN.
Besitos

Bruja Averia dijo...

No tienes que pedir perdón, por que leo eres una persona fuerte, animo, y para mi escribirlo aqui no es ni mucho menos de cobardes, más bien todo lo contrario. Hace poco que te leo pero tienes todo mi apoyo.
Un beso

Isabel Burriel dijo...

No creo que debas compensar a nadie. Estás en tu derecho a escribir lo que te haga falta aunque, claro, yo no tengo vela en este entierro, supongo que te refieres a las personas que te conocen más cerca de este blog.
Siempre me ha gustado mucho leerte, hay algo especial en esta "inadaptada" y quieras que no, sin verte la cara, cada día haces que te conozcamos un poco más y te apreciemos más porque vas explicando cómo y porqué te sientes de una manera u otra.
Joder, no sé expresarme. Sólo me gusta leerte, entenderte, pero nunca juzgar, ni a ti, ni lo que te rodea ni lo que dices. Leo y aprendo.
Besos

Kim dijo...

Yo me sumo a los tres comentarios, sobre todo a los puntos de Viguetana.

Y luego decirte, que desde aquí, un tio al que no conoces, que lee tu blog y al que tú también lees de vez en cuando sus paranoias, te desea lo mejor desde lo más profundo de su corazón.

Esto de los blogs lo queramos ver o no, crea lazos invisibles unidos por un hilo muy fino, pero lazos al fin y al cabo, y yo hoy me siento más unido a tí que nunca.

Tú también eres una guerrera, estoy seguro si hubieses estado en mi sueño esta noche, Leonard te habría dicho lo mismo y también habría cantado para tí.

Lo tienes chupado, ya lo verás.

Mil besos.

estilografic.blog dijo...

Wen: me parece tremendo lo que cuentas. Espero que hacerlo te haya servido de ayuda, que yo creo que sí.

Yo soy de los que opinan que los verdaderos amigos tienen que poder mirarse, tocarse y abrazarse, porque si no la amistad no se transmite con la misma fuerza, por mucho que se diga que la gente hace amistades e incluso se enamora a través de Internet.

Pero en fin, dentro de las limitaciones que esto de la informática nos ofrece, te mando un abrazo virtual. Como supongo que pensará todo el grupo de “amigos” que hemos creado en esta comunidad de blogueros, que sepas que estoy contigo, ¡guapa!

Rodros dijo...

Besos

wen- dijo...

Viguetana, serías una consejera estupenda, siempre me dejas atónita con tus comentarios.. muchas gracias :)

Bruja avería, muchas gracias por visitarme, vi tu otro comentario. La verdad es que me pasé por tu blog ayer, pero estoy un poco perra pa escribir ultimamanete.. a ver si me pongo las pilas. Gracias :)

Inte, es curioso porque eres una de las 3 o 4 personas que no alcanzo a comprender aun por que me leen :) Para mi es como una inyección de ánimo la verdad :).
Muchas gracias, de verdad.

Clandestino, me ha gustado lo de los lazos :) mucho.Y muchas gracias por decir que soy una guerrera...eso significa mucho para mi aunque no lo sepas. Un besito, gracias.

Estilografic, creo que si me ayuda... a quitarle un poco de importancia supongo. Tanto tiempo de ocultación hace que parezca muy termendo para mi, y así creo que rebajo un poco esa carga.
Yo espero que un día podamos conocernos todos, sabes? sería genial. Muchas gracias por los ánimos a ti tb :)

Rodros, espero que sean MUCHOS besos :) Thx

Xavi Menós dijo...

Wen!

Jo em sumo al que t'han dit els companys de dalt. Crec que no es pot dir millor. O sigui, que intenta rebaixar aquesta carga i mirar endavant, tant endavant com puguis.

Un petonet

xavs

Isabel Burriel dijo...

¿por qué?, ¿por qué?, ¿por qué?, ¿por qué?, ¿por qué?
Como puedes ver soy un poco pesada... ¿por qué?, anda dime ¿por qué?,
Besos

wen- dijo...

Xavi, :) voy a retirar ya mismo la denuncia por discriminación linguística que estaba a punto de cursar contra ti. Que emoción que al fin me hables en catalán en mi propio blog :) Que emoción :)) Muchas gracias y gracias por el comentario, que encanto . Un altre petonet per tu, merci.

Inte, jajajajaja. No se explicarte asi que voy a poner un ejemplo tonto, que es lo mio :D : Mira, es como si a mi me gustara cantar y tal y diera un concierto en mi casa para unos coleguitas así en plan guarripeich y resulta que al concierto asisten Eddie Vedder, Sting y ... yo que se Stevie Wonder XD. Es un ejemplo tonto pero muy gráfico :)

David dijo...

I hid in the mother breast of the crowd but when they said "Pull down" I pulled up
Ooh-ooh growin' up. Ooh-ooh growin' up

mgqseaml dijo...

Ya sabes que no te conozco ni se qué tipo de persona eres pero me pareces muy valiente.
Cada uno tiene su forma de vivir y de sufrir. Y se que hay cosas que es muy difícil contar.
Hace mucho tiempo que no me atrevo a dar consejos y menos a personas que no conozco pero uno que me parece bueno para todo el mundo sin excepciones, es que intentes ser lo más feliz posible. Estoy segura de que encontrarás la manera. Besitos

Carlos Añejo dijo...

Oye, vecina planetaria, que esto que cuentas hoy es el principio del fin... que lo sepas.

No ha sonado muy bien, la verdad.

Es que yo soy del club de Inte y no me gusta dar consejos, ni juzgar ni psicoanalizar a nadie (esto último creo que ya lo he dejado claro). Pero si me gusta dar ánimos. Voy a intentarlo de nuevo.

¡Vamos campeona!...

¿Mejor?.

No, me temo que no.

¡Dame una G!, ¡Dame una U con diéresis!, ¡Dame una E!, ¡Dame una N!...

¡Weeeeeeeeeeeeeeeeeeennnn!

Nada, mejor lo dejo, que estoy haciendo el ridículo.

Besos

banderas dijo...

Yo tampoco soy quién para dar consejos, pero te aseguro que me alegro "hondonadas" de que hayas decidido dar este paso. He conocido algún caso supongo que parecido y lo primero siempre es reconocer que hay un problema que conviene superar. Enfrentarse con él y asumirlo es lo más importante. Los resultados pueden tardar más o menos, pero lo fundamental es el primer paso, y tú ya lo has dado. ¡Ánimo, guapa!

Por cierto, puedo afirmar rotundamente que Viguetana es tal y como la lees, un cielito, y super preocupada (en su blog se ve perfectamente) de y por todo lo que sucede a su alrededor. Suscribo sus pensamientos totalmente.

Bicos

Lulu dijo...

Te sorprenderia saber cuantas personas estan/han estado en tu situacion. Lo que estas haciendo es necesario, y claro que da mucho miedo, pero al final merece la pena ya veras.

Animo y adelante.

Anónimo dijo...

Vaya......

Sólo puedo desearte mucho ánimo y mucha suerte

Para lo que quieras, aquí estamos

Un saludazo ;)

ElRinconDelTaradete dijo...

Animo...Nos caemos para volver a levantarnos, ser m�s fuertes, y no volver a tropezar y caer.

Brie dijo...

Mucha suerte, está claro que has tomado una de esas decisiones importantes en la vida. Ole por tí :D

David dijo...

Bueno Bueno...

Com el meu anterior comentari no va ser entès del tot...
Aqui tens d'on el vaig treure.

http://www.youtube.com/watch?v=-f_6HsH5MPo

http://www.youtube.com/watch?v=PdKEgZBVJX4

Mire'ls en ordre

http://www.youtube.com/watch?v=wLUkJyEEX8k
Aquest es per anar fent boca...pel 25 nov

wen- dijo...

David, :)La verdad es que doy gracias todos los días al libre albedrio, a la casualidad , al destino o a quein quiera que e pusiera en mi camino. Tq.

Mgqeaol, muchas gracias por el consejo, es lo que intento, sí :)

Carlos, lo del ppio del fin si que me ha sonado mal al ppio( he pensado: coño! que mal me quiere este!), pero en la segunda lectura me ha sonado mas que bien :) gracias por los vítores .. si eran com pompones y minifalda me hubiera gustado verlos XDDD Tu no harías el ridículo ni en minifalda :) Muchas gracias :* ( eso último es un besito)

banderas, te agradezco las palabras de ánimo, la verdad es que reconforta intuir que vas por el buen camino al final..., muchas gracias.

Lulu, eso espero, porque sino quien sea ya puede ir preparando la hoja de reclamaciones y contratando guardaespaldas XD.

Gon, encanto :) muchas gracias, un besito.

taradete, se ve que yo tengo poco equilibrio o que soy de tobillos finos porque lo mio es caerme y caerme y caerme y caerme :)a veces hasta estoy tentada de quedarme directamente en el suelo que al menos me ahorro el golpe :) Muchas gracias por la visita.

Eva, eso parese, sí.... gracias por los ánimos y por la visita :) ( me hace mucha gracia tu avatar por cierto)

Belén dijo...

Querida wen... me sumo a la mayoria de comentarios que te han dejado los compañeros, estoy totalmente de acuerdo con ellos :)

Haces bien en intentar alejarte de esa relacion tan angustiosa y dañina para ti... al principio si, lo notarás como si te amputaran una pierna, como has dicho, pero cuando acabes verás que en realidad lo que has quitado ha sido precisamente un tumor que no dejaba que tu pierna fuera real y funcional :)

La terapia gestalt te ayudará mucho, porque mira las relaciones con el otro basándose en perfilarte a ti primero.... yo llevo un año haciéndola y la verdad es que me está ayudando mucho, me determino a mi misma y a los demás, sin ver ilusiones ni fantasías, ni proyectar nada positivo o negativo, porque eso está en mi no en el otro, por eso creo que te ayudará, a ti y a cualquiera!

No es para hacerte la pelota, no soy de esas y creo que lo sabes, pero me parece muy valiente primero, el darte cuenta que tienes un problema que solucionar, segundo el pedir ayuda a un profesional y tercero, contarlo con la naturalidad con la que la cuentas, como nos tienes acostumbrados, y a mi personalmente me encanta! :)

Mucha suerte en tu viaje, ya verás como la cuesta empinada al final no será para tanto y remontarás con tu bicicleta, pero tendrás que sudar la camiseta, eso si que te lo digo, pero sospecho que ya lo intuirás...

Un beso guapa! para lo que necesites, ya sabes donde estoy :)

Deftonia dijo...

Eres una campeona, wen, y muy valiente. Contar esto aquí no es de cobardes.
Lo superarás, no será fácil, seguro, pero tienes la suerte de tener gente alrededor que te quiere y te apoya, y eso es lo más importante del mundo.
Desde aquí te mando mil besotes y muchos ánimos, siempre hacia delante, amiga!!

ReJeCt + antiope{ReJ} dijo...

Enhorabuena chica valiente, ya verás como te sentirás mucho mejor contigo misma a partir de ahora.
Y ya sabes que aqui estamos para lo que sea.. mucho animo!!!!
Bicos.
ReJeCt & antíope{}

Lucía dijo...

Me parece una iniciativa muy valiente de tu parte, muchos ánimos y mucha paciencia que estos procesos deben ser largos, pero seguro que merece la pena.

JAL dijo...

Más que una cuesta empinada es una bajada al límite. De esas que sientes que tienes que apretar el freno o te la pegarás fuerte, pero hay que aguantar sin frenar, hay que dejar salir toda la adrenalina en esa tremenda bajada, luego el camino se allana y se va perdiendo velocidad hasta volver a sentirse en una ruta normal.

wen- dijo...

Belén, a mi tb me han hablado muy bien del la terapia Gestalt, a ver que me parece... ya te contaré, muchas gracias :)

Def, te echaba de menos. Muchas gracias :)

ReJeCt y antiope{}, muchas gracias feos :)ya os tomaré la palabra cuando vaya para vigo!! Y ReJeCt, sigo esperando mi premio por hacerte caso por una vez en la vida XD

Lucia, muchas gracias guapa

Jal, no se :), si tu lo ves así... Yo sigo viendolo como una cuesta... ojalá lo viera como tu, con lo cabra que soy me costaría menos creo. Gracias :)

Mariano Zurdo dijo...

La suerte de llegar tarde es que ya no me queda nada más que decir, aparte de que desde siempre me has parecido una tía especial y no haces nada más que confirmarlo día a día.
Así que, recién venido de vacaciones te mando un abrazo de los mismos. Como dice la canción, soy tan pobre, que otra cosa puedo dar...
Nunca pidas perdón por vivir (no es un consejo, aunque lo parezca).
Un besazo tan grande como el mundo que llevas a tus espaldas.

Isabel Burriel dijo...

Stevie Wonder vino a dejarte esta canción.
jaaaja
Besos


Everybody's got a thing
But some don't know how to handle it
Always reachin' out in vain
Accepting the things not worth having but
Don't you worry 'bout a thing
Don't you worry 'bout a thing, mama
Cause I'll be standing on the side
When you check it out
They say your style of life's a drag
And that you must go other places
But just don't you feel too bad
When you get fooled by smiling faces but
Don't you worry 'bout a thing
Don't you worry 'bout a thing, mama
Cause I'll be standing on the side
When you check it out...
When you get off... your trip
Don't you worry 'bout a thing...
Don't you worry 'bout a thing...ooh
Don't you worry 'bout a thing
Don't you worry 'bout a thing, mama
Cause I'll be standing on the side
When you check it out...
When you get off... your trip
Everybody needs a change
A chance to check out the new
But you're the only one to see
The changes you take yourself through but
Don't you worry 'bout a thing
Don't you worry 'bout a thing, pretty mama
Cause I'll be standing in the wings
When you check it out
Don't you worry 'bout a thing

SallanWorld dijo...

Como tú bien dices, no es momento de insultar a nadie. Es el momento de ser, verdaderamente, valiente.

Espero que lo consigas, y aunque no tengo mucha experiencia en estas cosas, creo que en estos momentos es importante para ti hablar con gente que verdaderamente te quiera bien. Y, desde luego, no debes nada a nadie. Si alguien te quiere de verdad, ha de desear lo mejor para ti, no?

Saludos, suerte y ánimo. Y si hace falta estar para algo, aquí estamos.

David dijo...

Siente la Fuerza joven padawan...
Siente como fluye...

El reverso tenebroso poderoso es...
jejejeje

Lukeeeee soyyy tu padreeee

David dijo...

Bueno como he visto que todos somos muy solidarios...y esto no es el serial de las 16:30 en el que la pobre huerfanita invalida que es despreciada por sus primas y la malvada de su tia que la hace pensar que es pobre cuando es la heredera de todos los hoteles "camaxo's d'or" del mundo.
Tambíen la tiene comida la moral haciendola pensar que es horrenda cuando en realidad... es Charlize Theron (en la version manga pondrían a Angelina Jolie, con los morritos y algún traje superceñido de cuero evidentemente sin tirantes... ahi tooo apretujao).
Pues aqui pongo yo una parida, para que no os cargueis todos los bosques del mundo con todos los kleenex que gastais!!!!!

Que se animen COÑO!

LUNA MENGUANTE dijo...

ya verás como todo saldrá bien!!! Te mando toda mi fuerza, por si la necesitas :D

besooosss

Desesperada dijo...

Wen, supongo que todo lo que quisiera decirte se ha dicho antes. Me limitaré a dejarte el contacto de Ana, http://pasabaporaqui-7.blogspot.com, una colega blogueira muy relacionada con la terapia gestalt, quizá pueda ayudarte.

un beso enorme.

Carlos Añejo dijo...

Me he quedado con las ganas de saber como termina el serial de la huerfanita...Tiene buena pienta. Voy corriendo por unas pipas y vuelvo.

Wen, sancionate por lo de "conpensaros".

wen- dijo...

Mariano, gracias :) qué bien que hayas vuelto.

Inte, perdón, Stevie,jajajajajajaja, thx!!

Sallanworld, mcuhas gracias por los ánimos y por la visita :)

David cariño, tu siempre tan surrealista jajajajaja. Por cierto que esa historia más que una novela parece un dichoso cuento de la Disney XD. Tq.

luna menguante, gracias :) me la guardo por si acaso, si .

desperate, gracias, posiblemente empiece ya la semana que viene, ya contaré que tal.. :)

Carlos, mira que eres marujo. Y yo no me autosanciono hombre! eso es antinatural! Menuda aberración!, no podría XD

Javiruli dijo...

vaya, pues me sumo a todos los comentarios puestos, ánimo y a echarle un par de ovarios wen.
Un abrazo

wen- dijo...

Javiruli, muchas gracias :)

 
Inadaptada © 2008. Design by Pocket